In 2017 werd de Amstel Gold Race Ladies Edition nieuw leven ingeblazen. De allereerste editie van deze vrouwenwedstrijd vond al in 2001 plaats. De Drentse Debby Mansveld, voorzien van de bijnaam Vlinder van de Hondsrug, reed naar de zege. Door in de sprint van een uitgedunde eerste groep Mirjam Melchers en Leontien van Moorsel achter zich te laten. Een zege die haar grote voldoening gaf, een beetje als revanche voelde en waar ze zich goed op voorbereid had.
"Ik denk niet dat veel mensen rekening met mij hielden die dag"
“Ik had een goede winter gedraaid waarin ik veel in het veld had gereden en zo een mooie basis voor het voorjaar had gekweekt. Ook was ik nog twee weken zelf naar Mallorca afgereisd en had ik in de aanloop naar de Amstel een week in de Limburgse heuvels getraind. Ik was er, kortom, wel klaar voor. Motivatie en inzet genoeg dus. Net als veel anderen was ik gebrand op de winst in die eerste editie van deze wedstrijd. Dan sta je mooi voor altijd als eerste op die erelijst.”
“Ik denk niet dat veel mensen rekening met mij hielden die dag, maar dat vond ik prima. Ik was in de ogen van veel mensen toch vooral een sprintster, die de heuvels nauwelijks over kon. Ik vond zelf dat ik wel meer in huis had en wilde dat heel graag bewijzen die dag. Ook wel omdat ik nog altijd een beetje pissig was dat ik in 1998 niet was geselecteerd voor het wereldkampioenschap in Valkenburg. Juist omdat ik dat niet aan zou kunnen.”
“Natuurlijk was het afzien. Ik kan me herinneren dat we met een nog grote groep naar de laatste klim gingen. Voor mij zat een ploeggenootje van Topsport Vlaanderen. Die zat net als ik aardig kapot toen er gas gegeven werd. Ze vroeg me steeds of we al bijna boven waren. Toen ze met die vraag begon, was dat bepaald nog niet het geval. Maar ik bleef haar maar zeggen dat we er bijna waren en dat ze nog even moest volhouden. Ik wist immers dat ik gezien zou zijn als ze het gat liet vallen voor me. Dat was achteraf het meest heikele punt voor mij. Maar we kwamen allebei boven en wisten zo in de eerste groep richting de finish in Maastricht te rijden.”
“Ik weet niet of ze wisten dat ik er nog was en dat ze speciaal mij eraf hadden willen rijden, maar ze zullen zeker in een sprint rekening met me hebben gehouden. Het was Diana Ziliute die de sprint aantrok voor haar Acca Due-ploeggenote Mirjam Melchers. Dat was ideaal voor mij. Leontien van Moorsel zat in mijn wiel, maar kon me niet voorbij steken. Ik ging ruim voor de streep voorbij Melchers en won zo de koers. Dat gaf voldoening. Gewoon omdat het een mooie koers was om te winnen, omdat ik mijn gram had gehaald door te laten zien dat ik op dit parcours wel degelijk uit de voeten kon en omdat het toch ook veel aandacht genereerde. Hoewel ik meer mooie koersen gewonnen heb in die jaren (waaronder de Holland Ladies Tour, red.), zie ik deze koers wel als één van de mooiste zeges op mijn palmares.”
"Ik had niet gemerkt dat ik op een leegloper gefinisht was."
“Na afloop keek ik in verbazing naar mijn band, die zo goed als plat stond. Ik had niet gemerkt dat ik op een leegloper gefinisht was. Maar goed ook, want anders durf je misschien niet voluit te sprinten. Dat bandje hield het precies genoeg lang vol om me als eerste over de streep te brengen. We kregen wel de nodige aandacht in deze wedstrijd, meer dan in mening andere vrouwenkoers. Al is het niet te vergelijken met nu, live beelden waren er volgens mij nauwelijks van. Maar het kreeg wel enige bekendheid. Ik hoefde niet naar huis in Gasselternijveen te bellen dat ik gewonnen had dit keer. Dat kwam ook wel eens voor. Leontien van Moorsel vond dat ik een ’gelukszak’ was dat ik had gewonnen. Maar het kwam niet echt op geluk aan. Ik had er serieus voor afgezien en er mijn zinnen op gezet. Leontien won zelf het jaar daarop.”
“In die jaren stond het vrouwenwielrennen wel in een ander aanzien. Er werd niet veel over geschreven. In de vrouwenronde van Frankrijk die er toen was, wonnen we regelmatig ritten en droegen we wel eens de leiderstrui of de sprinttrui. Maar daar vond je dan nauwelijks iets van terug in de kranten of op teletekst. De beloningen waren ook niet met nu te vergelijken. De toppers van nu kunnen er goed van leven. In mijn tijd was het toch meer een onkostenvergoeding die je kreeg. Een handjevol rensters had het beter. Maar gek is dat ook niet. De sponsors komen nu veel beter in beeld en de rensters maken er mooie koersen van. Alles ziet er professioneler uit ook. En die livestreams zijn geweldig natuurlijk. Mijn nichtje Minke Bakker rijdt bij Doltcini-Van Eyck, ik kan haar koersen heel vaak van dichtbij volgen. Als ik dat totaalplaatje van het vrouwenwielrennen zie, kan ik er wel enigszins jaloers naar kijken. Maar het is niet anders en natuurlijk gun ik hen dat. De sport is van ver gekomen.”
“Ik ben in de loop van 2007 gestopt omdat ik zwanger bleek van mijn eerste. De andere twee kinderen zijn er snel achteraan gekomen. We wonen al zestien jaar in Zwitserland. Mijn Belgische man zou aanvankelijk maar voor drie jaar daar werken, maar we zijn er altijd gebleven en de kinderen zijn hier opgegroeid. Fietsen doen ze ook. Ze zijn lid van de wielerclub in Hittnau. Als er wielrennen in de buurt is, gaan we altijd kijken. Bij de EKZ-crossen hier in de buurt, maar ook bij de Ronde van Zwitserland. De afgelopen maanden is het echter ook hier heel rustig gebleven als gevolg van het coronavirus. Zo ging het WK op de weg in Aigle-Martigny hier helaas ook niet door. Wel zijn we nog naar het WK veldrijden in Dubendorf geweest begin 2020. De wielerbacil is hier aardig doorgegeven, maar dat is toch min of meer vanzelf gegaan.”
“Fietsen doe ik zelf nog regelmatig. Maar we wonen hier in de bergen, dus dat is best wel afzien. Een stukje rustig fietsen is er niet bij. Ik heb in de jongste jaren van de kinderen voltijds voor ze gezorgd en hielp bij het overblijven. Ik ben nu op zoek naar een baan, maar dat valt bepaald niet mee. We zitten hier in een best afgelegen dorp en ik wil ook weer niet te ver van huis en de kinderen vandaan. Hopelijk vind ik iets waarbij ik alles goed kan combineren. Fietsreizen met Debby Mansveld? Daar heb ik eerlijk gezegd nog nooit over gedacht, maar het lijkt met ook niet zo’n goed plan, ha ha. Dan moet ik ook met die mensen de bergen over namelijk. Ik kijk met veel voldoening terug op die jaren op de fiets en de winst in de Amstel Gold Race in het bijzonder. Het was een zege die wat los maakte, ook in Drenthe. Die dag won ook Erik Dekker de ronde, beter kon het natuurlijk niet voor het Dagblad van het Noorden.”
