Lars van der Haar maakte onlangs bekend dat hij met zijn laatste veldritwinter bezig is. De 34-jarige coureur van Baloise Glowi Lions had gehoopt zich in de strijd om een derde Europese titel te kunnen mengen, maar gekneusde ribben en ziekte maakten dat de aanloop niet bepaald vlekkeloos verliep. Als kampioensrenner gaat hij uiteraard wel voor een mooi resultaat. Twee keer veroverde hij de winst op een EK, beide keren op Nederlandse bodem.
"Dat zijn toch wel hoogtepunten uit mijn loopbaan”
Het maakte wel iets los in de veldritwereld, toen de boodschap van de Woudenbergse veldrijder kwam dat het einde van zijn loopbaan in zicht was. ‘’Ik heb altijd gezegd dat ik wil stoppen als ik nog altijd een heel behoorlijk niveau haal. Zonder anderen te kort te willen doen, maar persoonlijk wil ik niet buiten de top tien in het rond rijden. Deze winter mogen er van mij podiumplaatsen en graag ook nog een overwinning komen. Maar ik merkte aan het einde van het vorige crosseizoen en zeker ook in de opbouw naar deze winter dat ik moeite had me te motiveren voor de trainingen. Als je dan begin twintig bent, kun je met een sportpsycholoog gaan praten in dat geval, bij mij is het logisch dat je dan gaat nadenken over een punt zetten achter je loopbaan. Ik heb ruim twintig jaar een prachtige sport mogen uitoefenen, successen behaald en dat alles omringd door mijn ouders en mijn vrouw Lucy. Dat is een heel mooie periode om op terug te kijken en daar ga ik ook zeker nog een winter van genieten. Al moet ik zeggen dat ik ervan stond te kijken wat mijn bericht nog losmaakte. In Vlaanderen maar ook in Nederland. De NOS kwam langs en ik kreeg ontelbaar veel leuke berichten. Daar spreekt veel waardering uit."
Hoofdprijzen te over
In zijn loopbaan won Van de Haar de X2O Trofee, de Superprestige en het wereldbekerklassement. Maar ook twee keer de Europese titel. In Huijbergen (2015) en op de Col du VAM (2021) was het twee keer in eigen land dat hij het Wilhelmus voor zich hoorde spelen. ‘’Dat zijn toch wel hoogtepunten uit mijn loopbaan en ik heb daar mooie herinneringen aan. Het gewonnen duel met Wout van Aert in Huijbergen, daar ben ik best trots op. En later nog eens bevestigen op de VAM-berg voor het oog van heel veel familie, bekenden en fans was ook geweldig.’’ Dat de wereldtitel tot nog toe ontbreekt op zijn erelijst, is geen pijnpunt. ‘’Natuurlijk was ik graag wereldkampioen geworden. Ik heb er altijd voluit voor gestreden en zilveren en bronzen plakken behaald. Maar ik stuitte altijd op supergetalenteerde sporters als Wout van Aert en Mathieu van der Poel. En toen zij niet meededen was daar in 2022 in Fayetteville Tom Pidcock die outstanding was. Dat zijn sporters die op veel verschillende wielerdisciplines wereldtoppers zijn, het is zeker geen schande om van hen te verliezen. Ik ben er al trots op dat ik Wout en Tom een enkele keer achter me heb kunnen houden, alleen gebeurde dat nooit op een WK. Ik ga daar zeker niet van wakker liggen na mijn loopbaan. Als je er alles aan gedaan, moet je daar ook vrede mee hebben.”
"Ik ga er in ieder geval nog een keer vol voor op mijn laatste EK"
Geen vlekkeloze aanloop
Deze winter wil hij nog meedoen voor de prijzen en het EK was een doel geweest. ‘’Samen met Overijse en de Koppenbergcross was de periode van het Europees Kampioenschap een groot doel voor me. Daar had ik in de opbouw naartoe gepiekt. Maar gekneusde ribben en ziekte zorgden ervoor dat ik niet zo topfit aan de start sta als ik had gewild. Ik ga natuurlijk voor een optimaal resultaat en ik hoop dat ik deze weken nog grote stappen heb kunnen zetten. Maar ik weet niet of het realistisch is om met deze conditionele achterstand aan de titel te denken. Waarschijnlijk komt mijn vormpiek nu bij de start van de wereldbeker aan het einde van de maand. Hopelijk kan ik dan een keer winnen. Parcoursen als Tabor en Flamanville liggen me.’’ Het parcours dat nu gebruikt wordt voor het EK in Middelkerke is bij velen onbekend, er werd alleen een Belgisch kampioenschap verreden in het verleden. ‘’Het is een parcours door de duinen en over het strand. Op zich kan ik op een duinenparcours als Koksijde altijd goed uit de voeten, maar het zal er ook aan liggen hoe de ronde er precies bijligt. Als ik veel kan blijven fietsen en het wat omhoog loopt, is het zeker in mijn voordeel, maar lange loopstukken zijn niet aan mij besteed. We wachten het af. Ik ga er in ieder geval nog een keer vol voor op mijn laatste EK.’’
