Strandracen zit bij Paulina Rooijakkers in het bloed. Ze geniet van de strijd tegen de elementen en wil het liefst elk weekend het zand onder haar wielen voelen. Maar hoe train je eigenlijk voor een strandrace als je niet aan zee woont?
Een opmerkelijk feitje: de ‘koningin van het strandracen’ woont ver weg van de Nederlandse kust. Pauliena Rooijakkers woont namelijk in het Brabantse Schijndel, samen met haar vriend en mede-strandracespecialist Ronan van Zandbeek. De afstand tot Hoek van Holland, het dichtstbijzijnde strand aan de kust, is 128 kilometer. “Daarom rijden we ‘s winters bijna wekelijks naar Eersel (op zo’n 40 kilometer van Schijndel, red.), waar het E3-strand is. Daar heb je een rondje van vier kilometer over het zand.”
Haar eerste herinnering aan het strandracen is Hoek van Holland - Den Helder, met 135 kilometer de langste strandrace ter wereld. Ze reed hem in 2013 voor het eerst. “Ik wist niet waar ik aan begon en reed nog op een 26’er. Hoe ver ik ook vooruit keek, ik zag alleen maar strand. Er kwam geen eind aan. Maar ik haalde de finish wel.” Ze werd tweede, in vier uur, drie minuten en twee seconden. Bijna twaalf minuten achter winnares Alieke Hoogenboom. Een jaar later won Rooijakkers wél.
Hegemonie
Niet alleen daar was ze de beste. Naar eigen zeggen heeft ze inmiddels alle strandraces in de Benelux gewonnen. “Vorig jaar was ik gebrand op de zege in Renesse, omdat die nog ontbrak.” Ook die is inmiddels afgevinkt. Van de 22 strandraces waar ze vorig seizoen startte, won ze er achttien. Haar hegemonie op het strand leverde haar de bijnaam ‘koningin van het strand’ op. Nog een uitslagenfeitje dan: na vier kampioenschappen kent Nederland maar één Nederlands kampioene strandrace. Rooijakkers won ze allemaal.
Vechten tegen natuurlijke elementen als zand, water en wind maakt strandracen zo leuk voor Rooijakkers. “En het is mooi om soms tussen mannen te rijden. Ik houd wel van een uitdaging.” Ze rijdt haar wedstrijden voor Team Invicta, het strandraceteam dat Van Zandbeek in 2016 oprichtte en waar Rooijakkers de kleding en reclame-uitingen voor ontwerpt.
"Dan rijden we soms wel met zo’n dertig renners een lange rit langs De Maas, door een mooi stuk natuur en de polder"
Ondanks haar liefde voor zand, is ze ook verdienstelijk wegrenster. Afgelopen seizoen won ze nog een zware bergrit in de Ronde van de Ardèche. Om ook op de weg succesvol te zijn, traint ze onder meer op vrijdag met ‘Grupetto Engelen’, bestaande uit Brabantse toerrijders. “Dan rijden we soms wel met zo’n dertig renners een lange rit langs De Maas, door een mooi stuk natuur en de polder, waar altijd wind staat. Mét koffiestop bij Het Venster. Af en toe rijden er ook lokale profrenners als Lars Boom, Coen Vermeltfoort en Michiel van der Heijden mee.”
Zodra het wegseizoen is afgelopen, maakt de racefiets plaats voor de strandfiets. “Tot november fiets ik daar dan elke dag op en oefen dan onder meer het op- en afstappen. Dat is een belangrijk onderdeel bij het strandracen.”
Of Rooijakkers nu een strandtraining of ritje met Grupetto Engelen heeft afgelegd, bij thuiskomst laat ze eerst hondje Yuki - “een klein, harig keeshondje” - uit. “Ik trek iets over mijn wielerkleren aan en ga dan naar buiten. Daarna ga ik pas douchen.”
Overstap
In oktober werd bekend dat Rooijakkers van Parkhotel Valkenburg-Destil overstapt naar Waowdeals Pro Cycling, de ploeg van Marianne Vos. Dat heeft gevolgen voor haar strandprogramma. “Vorige winter reed ik elk weekend wel een of twee strandraces en begon ik later op de weg. Nu heb ik daar geen keuze in.” In de praktijk betekent dit dat Rooijakkers, naast de fiets werkzaam als designer bij reclamebureau Letter Z van Iwan van Zandbeek, alleen races rijdt die in haar schema passen. “Ik probeer zoveel mogelijk wedstrijden te rijden, vooral omdat ik dat heel graag doe.” Een zekerheid is het EK Strandrace, op 10 december in Scheveningen. Daar verdedigt ze haar titel. “In november gaan we met de ploeg drie weken naar Australië. Jammer genoeg gaat de strandfiets niet mee, maar die pak ik weer als we terug zijn.”
Nu ze zich meer op de weg richt, rest de vraag wie haar troonopvolgster als strandkoningin wordt. “Niemand. Dat blijf ik”, is ze duidelijk. “Ik ben nog niet toe aan een opvolgster.”
Eindsprint
Trainer
Ik werkte samen met Marieke van Wanrooij, maar komend seizoen wordt dat Trudy van der Boom. Ik heb hier zelf voor gekozen, omdat ik denk dat het beter is om binnen de ploeg te worden getraind.
Langste training
Dat was op Mallorca, samen met Coen Vermeltfoort en Ronan. Zat ik 170 kilometer lekker in het wiel. Voor die jongens is dat een normale afstand om te trainen, maar voor mij niet. Ik train meestal zo’n 120 kilometer bij een duurtraining.
Trainingsuren
Tussen de 15 en 20 uur per week.
Wel of geen zadeltasje?
Ik train altijd met zadeltasje. Daar heb ik mijn luchtpatroon en binnenbandje in. Verder nog een tube olie voor de ketting.
In de achterzak
Het liefst zo min mogelijk: telefoon, huissleutel en wat reepjes.
Korte broek
Als het zonnetje schijnt en het warmer is dan 18 graden.
Snelste bandenwisselaar
(lachend) Ik niet. Als ik met anderen fiets, doet iemand het voor me. Ronan kan het wel snel. Of ik rijd langs CC 5311 in Zaltbommel, waar ze mijn band maken en ik weer snel verder kan.
Strava
Iedere woensdag rijd ik met een groepje een rit van 70 kilometer van Den Bosch, door de Loonse en Drunense Duinen via De Moer en Raamsdonk langs de Bergsche Maas naar Bokhoven. Daar heb ik de QOM: 1:43:22.
Pauliena’s favorieten
Strandrace
(Lachend) Sinds dit jaar de Brabant Beach Battle. (Dan serieus) Ik vind Wijk aan Zee een mooie wedstrijd. Daar rijd je rondjes en krijg je onderweg hindernissen, zoals los zand. En in België heb je de strandraces in Panne en Knokke. Daar sta je met 4000 man achter een motorhek aan de start. Zodra dat naar beneden gaat is het alsof er een kudde wegrijdt. Dat is mooi!
Trainingsrondje
We wonen niet aan het strand, dus gaan we naar meren toe. Het E3-strand in Eersel is dan mijn favoriet. Het rondje daar omheen is vier kilometer. Daar fietsen we dan meestal een uur en rijden dan weer over dezelfde weg terug naar huis. Best saai, eigenlijk.
Duurrondje
Op vrijdag rijd ik vaak met Grupetto Engelen een rit van zo’n tachtig kilometer. Vanaf huis ga ik langs het kanaal via Den Dungen en Den Bosch richting Treurenburg, waar we verzamelen. Vanaf daar rijden we met een groep van soms wel dertig toerrijders en soms enkele profs een vast rondje langs de Maas, door een mooi stukje natuur richting Lith. Daarna gaan we de polder in, waar altijd flink wat wind staat, richting Oss. Via Oss rijden we door Geffen naar Vinkel. Daar hebben we altijd een koffiestop bij Het Venster. Daarna rijden we richting Heeswijk-Dinther en Schijndel. Afhankelijk van wat er op mijn schema staat, sla ik af naar huis of ga ik door naar Den Bosch, waar de Grupetto stopt in Engelen.
Koffiestop
Bij Boerderijterras Het Venster in Vinkel. Ze staan altijd al klaar met koffie.
Bestelling
Ik lust geen koffie, dus ik drink Rivella. Ik neem geen taartje. Bij de anderen is de monchoutaart favoriet.
Trainingsomgeving
Het Gardameer in Italië. Daar gaan we gemiddeld eens per jaar heen.
