Fabio Jakobsen werd vorig jaar rond deze tijd tot talent van het jaar verkozen en dat bleek een goede inschatting. Als eerstejaars prof bij Quick-Step Floors maakte de Gelderse sprinter direct naam door vroeg in het seizoen Nokere Koerse en de Scheldeprijs te winnen. Zelfs in de WorldTour sloeg Jakobsen zijn slag door een rit in de BinckBank Tour te winnen. “Het was een droomseizoen en eigenlijk werd het elke keer alleen maar mooier. Het rijden in het profpeloton ligt me geweldig. Maar het heeft ook met hard werken en aangeboren talent te maken natuurlijk.”
Van beloften naar profs, het blijkt al jaren een overstap die je pas echt in de praktijk goed doorvoelt. Zo heeft ook Fabio Jakobsen ervaren. “Bij de beloften start je met zes enthousiaste ploeggenoten en vlieg je er met zijn allen in. Als de wedstrijd de finale ingaat, ga je meestal pas echt nadenken over wie er winnen gaat. En de renners van je team zijn ook gewoon talenten die van hun sport genieten. Soms is iemand net even wat minder tot steun dan je gehoopt had, omdat hij een mindere dag had en soms heeft iemand ook een eigen agenda. Wil hij zelf winnen die dag."
"Bij de profs wordt veel meer met taken gewerkt. Iemand als Tim Declercq heeft bij Quick-Step de rol om tempo te maken in het begin, het gat met de kopgroep niet te groot te laten worden. Als hij hard op kop rijdt, moet ik me juist sparen en genoeg eten en drinken om op het einde mijn taak te doen. En ook hem zo te belonen voor zijn werk. Het is allemaal veel meer gecontroleerd en iedereen heeft een duidelijke opdracht. Daar wordt je allemaal voor betaald. En ik ben dan de man die sprint in huis heeft en het moet afronden.”
De eerste wedstrijden van dit wielerjaar had hij het even lastig. Hij reed de Dubai Tour en de Tour of Oman en voelde op dat moment nog even helemaal niet dat het later in het seizoen zo op rolletjes zou lopen. “Ik had het zwaar, daar zal ik niet omheen draaien. Het niveau ligt een heel stuk hoger bij de profs en dat merkte ik direct aan den lijve. Het was een soort halve grote ronde met al die dagen achtereen en één rustdag.
Toen ik thuis kwam, voelde ik me bepaald geen winnaar. Maar je ziet toch dat ze bij zo’n ploeg als Quick-Step Floors weten wat ze doen. Want het was precies zwaar genoeg en precies genoeg belasting geweest om er beter van te worden. En dat bleek toen ik won in Nokere Koerse. En dan ben je natuurlijk vertrokken. Je hebt zelf het vertrouwen, maar je ploeg weet ook dat ze een winnaar in huis hebben. Als het eenmaal draait, dan lijkt het daarna alleen maar soepeler te gaan.”
Alleen maar mooier
En als je Jakobsen vraagt er dan een favoriete zege uit te halen? “Dat vind ik heel lastig. Want het leek alleen maar mooier en mooier te worden. Die zege in Nokere werd opgevolgd door winst in de Scheldeprijs, dat is voor sprinters toch een heel bijzondere wedstrijd om te winnen, omdat alle snelle mannen daar goed proberen te zijn. Vervolgens win ik in de Tour des Fjords de eerste rit en kom ik in de leiderstrui te rijden.
Dat was een hele nieuwe ervaring voor me, dat had ik daarvoor nog nooit gedaan, helemaal nooit. En dan win je in de BinckBank Tour van renners die in de Tour de France om de ritzeges mee sprinten, dat is ook heel speciaal. Maar als ik dan vervolgens nog de slotrit van de Okola Slowenska win na drie dagen afzien, met eigenlijk gewoon heel vermoeide benen, dan verbaas je jezelf toch gewoon opnieuw. Moet ik er één uitpikken, dan is dat toch Nokere, omdat het daar allemaal mee begon.”
"Het leek alleen maar mooier en mooier te worden."
Quick-Step Floors was uiteindelijk de meest succesvolle ploeg van het seizoen, het was Jakobsen die in China het team van Patrick Lefevere de 72e zege schonk, een absoluut record voor de toch al jaren succesvolle manager. “Waren we heel erg bezig met het record? Op een gegeven moment wel. Maar het begint er toch gewoon mee dat je een ploeg hebt met winnaars, daar word je door het team al op geselecteerd met z’n allen. Bijna iedereen bij ons kan een koers winnen, op een paar renners na die een ondersteunende taak hebben. Je wil zelf graag je koersen winnen en anderen ook. Maar het is misschien ook wel zo dat je niet bang bent om te verliezen als je al zoveel gewonnen hebt. Je seizoen is al goed, je kunt het alleen maar beter maken. En dat deden we.”
Vertrouwen waarmaken
Zijn programma is nog niet helemaal rond, maar hij gaat ervan uit dat hij veelal dezelfde koersen gaat rijden. “Maar door het vertrek van Fernando Gaviria vallen er wel openingen voor mij en onze andere jonge sprinter Alvaro José Hodge. Er is geen vervanger voor hem gekomen en dat betekent dat men bij de ploeg vertrouwen heeft in ons. Dat we het opnieuw gaan waarmaken.” Maar de Gelderse sprinter legde de lat wel heel hoog voor zichzelf met dat indrukwekkende eerste jaar. “Dat kan zijn, maar ik ben blij met al die zeges. Al zal ik nooit meer een koers winnen, die wedstrijden pakken ze me niet meer af. Maar ik hoop natuurlijk dat ik de lijn kan doortrekken, daar werken we hard voor.”
Hij mag dan als sprinter succesvol zijn, hij ziet ook nog wel andere kansen voor de verdere toekomst. “Als ik in de GP de Plouay na 260 zware kilometers nog de sprint van het peloton kan winnen, dan laat ik - denk ik - wel zien dat ik niet alleen een sprinter ben die na een relatief rustige aanloop in de sprint zijn ding komt doen. Bij de beloften won ik mijn eerste nationale titel namelijk op die manier, na weinig inspanning. Maar daarna kwam de zege in de Slag om Norg en kwam ik erachter dat ik de sprint niet hoefde af te wachten, dat ik de wedstrijd ook zelf kon maken. Wellicht zit dat er bij de profs ook ooit in, maar dan echt in de verdere toekomst.”
