Ik kreeg de voorbije dagen verschillende wielerjournalisten aan de lijn, vragend naar de succesformule van Tim Wellens. Tim is een meer dan talentvolle renner bij Lotto-Soudal, die dit voorjaar op een bijzonder hoog niveau presteert. Tim fietst als een winnaar. Hij valt aan en zet finales naar zijn hand.
Overwinningen in Mallorca, in de Ruta del Sol (met eindzege) en schitterende resultaten in de hoog aangeschreven rittenwedstrijd Paris-Nice kleuren zijn palmares in 2018. En – zo hopen we toch - ‘the best has yet to come’ .
‘Of we tijdens de voorbije winter de training anders hebben aangepakt?’, is een vraag die steeds weer terugkwam. Nee, we hebben niets speciaals gedaan. Er bestaat immers geen zaligmakende ‘speciale’ formule. Meer dan het werk van de coach, is het veelal de atleet zelf die evolueert. Hij wordt ouder, volwassener en meer ervaren. Hij verlegt beetje voor beetje zijn grenzen, bijt nu en dan net iets meer op de tanden dan voorheen. Hij zoekt en vindt vertrouwen in de kleine stapjes voorwaarts. Hij test zichzelf en zijn tegenstanders, analyseert en leert. Dag na dag, tijdens zware inspanning en tijdens rust. Kortom: hij groeit.
De coach staat erbij en kijkt ernaar. Hij beseft dat hij slechts een schakel is in een groter, maar broos, geheel. Niet meer dan dat. Ook hij analyseert en stuurt dan hier en daar wat bij. Hij bewaakt het ritme tussen inspanning en herstel, tussen gas geven en stoom aflaten. Hij luistert. Naar wat uitgesproken wordt en naar wat misschien niet gezegd wordt. Hij geeft op het juiste moment dat zo nodige duwtje, die aai, die schouderklop. Hij bewaakt de grenzen en legt de lat op de juiste hoogte.
En hij evolueert mee, in het zog van zijn atleet. Stap voor stap.
